رژيم ضدبشري آخوندي اذيت و آزار و شكنجه زندانيان در زندان بندرعباس را در ماه رمضان شدت بخشيده است.
در حالي كه درجه حرارت هوا بيش
از 50درجه سانتيگراد است، حتي زندانيان بيمار، در طول روز حق نوشيدن آب و
خوردن غذا را ندارند. جيره صبحانه زندانيان ازابتداي ماه رمضان قطع شده،
جيره نان به نصف تقليل پيدا كرده و تنها ۲ وعده جيره نهار و شام با كميت و
كيفيت بسيار پايين براي افطار و سحري به زندانيان داده مي‌شود. اين وضعيت
هم براي روزه داران و هم كساني كه روزه نمي‌گيرند، بسيار آزار دهنده است.
تلنبار كردن حدود 4000زنداني در اين زندان كه صرفاً ظرفيت نگهداري 400 زنداني را دارد، اين زندان را به يك اردوگاه مرگ تبديل كرده است. حداقل 300تن از زندانيان محكوم به اعدام هستند. زندانيان از كمترين رسيدگيهاي درماني در اين زندان محرومند. تنها دارو در اين زندان، قرصهاي روانگردان و متادون است. دژخيمان به رغم شيوع بيماري هپاتيت، نه تنها هيچ اقدامي براي كنترل اين بيماري نمي كنند بلكه از رسيدگيهاي درماني به مبتلايان نيز خودداري مي كنند. بيشتر 500زنداني بند 10اين زندان مبتلا به هيپاتيت هستند. زندانبانان به جاي ايزوله كردن بيماران مبتلا به هپاتيت، آنها را به طور عمدي به بندهاي ديگر منتقل مي کنند.
يك زنداني 44ساله به نام احمد باجلاني که مدتها از بيماري هپاتيت و سل رنج مي برد، روز 24تيرماه پس از تحمل يك هفته درد طاقتفرسا، در حاليكه از حداقل رسيدگيهاي درماني محروم بود، جان باخت. يك زنداني ديگر که از سلامت كامل برخوردار بود بعد از انتقال به بند ۱۰ مبتلا به هپاتيت شده و دژخيمان ضمن ممانعت از اعزام او به بيمارستان، به منظور باجگيري هرگونه رسيدگي پزشكي به او را مشروط به پرداخت مبالغ گزافي كرده اند. آنها به بيمار مي گويند اگر پول ندهي «بايد آنقدر زجر بکشي تا بميري».
در اين زندان كه چيزي بيشتر از يك اردوگاه مرگ نيست، هيچگونه وسايل خنك كننده يي وجود ندارد به نحوي كه در سلولها حتي تنفس نيز دشوار است. آب آن بد بو و بد طعم و آلوده است و فروشگاه زندان مواد غذايي تاريخ در رفته را به قيمتهاي گزاف به زندانيان مي فروشد. فقدان ابتدايي ترين الزامهاي بهداشتي، آلودگي بند به فاضلاب و بوي تعفن در سراسر زندان، افزايش حشرات موذي، بخشي از شرايط فاجعه بار اين زندان قرون وسطايي است.
در چنين شرايطي دژخيمان رژيم آخوندي براي تشديد فشار بر زندانيان سياسي آنها را به اين زندان تبعيد مي كنند و آنها را به تحمل حبس در ميان زندانيان عادي مجبور مي سازند.
دبيرخانه شوراي ملي مقاومت ايرانتلنبار كردن حدود 4000زنداني در اين زندان كه صرفاً ظرفيت نگهداري 400 زنداني را دارد، اين زندان را به يك اردوگاه مرگ تبديل كرده است. حداقل 300تن از زندانيان محكوم به اعدام هستند. زندانيان از كمترين رسيدگيهاي درماني در اين زندان محرومند. تنها دارو در اين زندان، قرصهاي روانگردان و متادون است. دژخيمان به رغم شيوع بيماري هپاتيت، نه تنها هيچ اقدامي براي كنترل اين بيماري نمي كنند بلكه از رسيدگيهاي درماني به مبتلايان نيز خودداري مي كنند. بيشتر 500زنداني بند 10اين زندان مبتلا به هيپاتيت هستند. زندانبانان به جاي ايزوله كردن بيماران مبتلا به هپاتيت، آنها را به طور عمدي به بندهاي ديگر منتقل مي کنند.
يك زنداني 44ساله به نام احمد باجلاني که مدتها از بيماري هپاتيت و سل رنج مي برد، روز 24تيرماه پس از تحمل يك هفته درد طاقتفرسا، در حاليكه از حداقل رسيدگيهاي درماني محروم بود، جان باخت. يك زنداني ديگر که از سلامت كامل برخوردار بود بعد از انتقال به بند ۱۰ مبتلا به هپاتيت شده و دژخيمان ضمن ممانعت از اعزام او به بيمارستان، به منظور باجگيري هرگونه رسيدگي پزشكي به او را مشروط به پرداخت مبالغ گزافي كرده اند. آنها به بيمار مي گويند اگر پول ندهي «بايد آنقدر زجر بکشي تا بميري».
در اين زندان كه چيزي بيشتر از يك اردوگاه مرگ نيست، هيچگونه وسايل خنك كننده يي وجود ندارد به نحوي كه در سلولها حتي تنفس نيز دشوار است. آب آن بد بو و بد طعم و آلوده است و فروشگاه زندان مواد غذايي تاريخ در رفته را به قيمتهاي گزاف به زندانيان مي فروشد. فقدان ابتدايي ترين الزامهاي بهداشتي، آلودگي بند به فاضلاب و بوي تعفن در سراسر زندان، افزايش حشرات موذي، بخشي از شرايط فاجعه بار اين زندان قرون وسطايي است.
در چنين شرايطي دژخيمان رژيم آخوندي براي تشديد فشار بر زندانيان سياسي آنها را به اين زندان تبعيد مي كنند و آنها را به تحمل حبس در ميان زندانيان عادي مجبور مي سازند.
26تير1392 (17ژوييه2013)
