با بوسه بردستان مادر قهرمان چکاوک شهید
ستار بهشتی
اکنون و فردای هنوز
توالی آه به آه است.
این سفر با دامنه اش تا هنوز و فردا
عبور از هزارتوی افسانه به هزارتوی افسانه است!
از رنج به رنج
بی واهمه از تلخکامی افسانه های از یاد رفته
و تکرار هزارباره داستان سرداران بی سر
با حس فولاد داغ بر لبها و دستها.
گذر از کمانه آتش و زخم:
با همین چشمها که سنگین نبودند،
با همین شانه ها که خسته نبودند،
با همین دستها که لرزان نبودند.
جستجوی برادران بردار
در صف مردان بی سر
با دست و دل شکسته،
و آوازهای پر بغض با گلوهای دریده.
گریستن در وادی های عطش
با شاخه های خشک
برای برگ در باد
و باریدن در ابرهای نباریده در روزهای بی ابر.
توقف در شادی های مجروح
غرق شدن در اشکهای پنهان،
ایستادن بر قله های بکر اندوه
و درنگ در طلوع رنگین پرنده.
با همین پاها که زخمی نبودند،
آغازمان بی پایانی سنگلاخهای بیرحم بود؛
و در پیچاپیچ تنگه های بی قلعه
سنگ صخره ها با پیشانی شکسته شد.
برآمدیم از دل صخره تا افق
نه چون پلنگی پیر
پنجه کشیده بر ماه بدر
در شب غرور و شکست.
ما سوختیم چون ستاره ای تشنه و زلال.
و در عبور از آسمانی پر از پیامبران مصلوب
با لبخند زاهدی ژنده پوش
رفتیم تا آنسوی ماه.
تسخیر هفت کهکشان نادیده کائنات
در خانه های حیرت
با ستونهایی از یقین
و سقف هایی از سؤال.
سفر در سفره های نادیده زمینی
و یا بیکران آسمانها و قعر سیاه چاله های گمشده،
با حس سوز نسوج ناپیدای زخم
و تار تار ظریف ادارک.
جنگیدن با هزار سلطه و سلطان
تا آنجا که صلیبها
هزاربار بر دستهایمان پوسیدند
و دیوارها بر دارها فروریختند.
گلوی گرگ درنده بغض را
در گلوهای بریده خود دریدن
و در قحط های تلخ
آرزوهای خود را گم نکردن.
ما در خیابان های آوارگی شلیک کردیم
بر آوازهای کهنه و ترانه های تکرار،
و هرآن صدایی که از سفال قرون برمی آمد،
و بوی حجره و نا می داد.
ما شلیک کردیم؛
با اندوه ها، لبخندها،
با کلمات، و تفنگهایمان،
تا آنجا که هیچ گلوله ای حتی در نگاههایمان باقی نماند.
ما یافتیم
مزار گمشده چکاوک شهید را
که در برق پنهان چشمان مردی در بند
و آرزوهای جسور چریکی فراری دفن شده بود!...
افسانه بود یا نبود، ماندیم،
افسون افسانه را شکستیم،
از افسانه درآمدیم و افسانه شدیم،
تا جشن تماشا را در فردای بقا برافروزیم.
آذر۹۱
