دل نوشتۀ زندانی سیاسی بهروز جاوید طهرانی تنها زندانی سیاسی بازمانده از جنبش دانشجویی ۱۸ تیر ۷۸ به مناسبت شهادت شهید راه آزادی مردم ایران علی صارمی است. متن آن به قرار زیر می باشد:
با نامه ای که طی آن بطور دست جمعی اقدام به محکومیت اعدام مجاهد و مبارز آزادیخواه شهید علی صارمی نمودیم دلم راضی نشد و دل نوشته ای دیگر لازم دیدم تا به سهم خود دینم را به این آزاده بزرگوار ادا کرده باشم. علی صارمی به گفتۀ دوست و دشمن فردی پرهیزکار، مهربان، مردم دوست، عاشق و استوار بود وی با.... این رژیم منحوس بازداشت و بیش از ۲۳ سال حبس کشید تا اینکه این بار در قبرستان خاوران در مراسم یادبود اعدامهای سال ۶۷ دستگیر و به اعدام محکوم شد. در مراسم یادبود دلاور مردان و شیر زنانی که آخر خود نیز به آنها پیوست .علی صارمی آرزو داشت روزی کمیته تحقیق به همراه دادگاهی مستقل در مورد اعدام های دهۀ ۶۰ تشکیل گردد
اعدام علی صارمی ثابت کرد که رژیم طاقت کوچکترین انتقاد و اعتراض مسالمت آمیز را هم ندارد و هر صدای مخالف را با چوبۀ دار خفه می کند.
اینک که ایرانیان برای خارج شدن نام سازمان مجاهدین از لیست گروه های تروریستی لحظه شماری می کنند رژیم حاکم قصد دارد خشم خود را از مجامع و محافل بین المللی بر سر هواداران این سازمان در زندانها خالی کند ولی با این وجود هیچ سعادت و افتخاری بالاتر از کشته شدن در راه حق و آزادی سراغ ندارم و مدالی بالاتر از آن ندیدم که دشمن حتی از جنازۀ بی جان شهیدی وحشت داشته و از تحویل کالبد بی جان شهید به خانواده اش بیمناک ومرعوب گردد.
شهادت این عزیز را به تمام مبارزین ،مجاهدین و آزدیخواهان جهان تبریک و تهنیت عرض نموده و آرزو دارم راه و هدف او هدف ما گردد.
ما شیشه بشکسته ایم باکی نداریم زکس شیشه هر چند بشکند تیزتر گردد.
۸ دی ما ۱۳۸۹
بهروز جاوید طهرانی
بند ۳ زندان رجایی شهر کرج
