از وضع چهار زندانی سیاسی زندان رجایی شهر به نام های محمدعلی منصوری، بهروز جاوید تهرانی، فرزاد مددزاده و صالح کهن دل پس از انتقال ناگهانی به زندان اوین جهت بازجویی هیچ گونه اطلاعی در دسترس نیست.
این چهار زندانی سیاسی بعد از نگارش نامه ای به گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل در تاریخ ۷ تیر ماه ۹۰ به انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شده اند.
فرزاد مددزاده در اسفند ۸۷ به همراه خواهرش شبنم مددزاده بازداشت شد و به اتهام محاربه و اقدام علیه امنیت ملی به ۵ سال زندان با تبعید به زندان رجایی‌شهر محکوم شد. این خواهر و برادر در طی مدت بازداشت خود بارها تحت فشارهای روحی و جسمی و تهدید ماموران و بازجویان قرار گرفته اند.
عبدالعلی مددزاده پدر فرزاد با ابراز نگرانی "شدید" از وضعیت نامشخص فرزاد به "جرس" می گوید: "الان چهل روز است که فرزاد را به سلول انفرادی در زندان اوین منتقل کرده اند و از زمان انتقالش هیچ خبری از او نداریم، فقط بیست روز پیش شبنم به زور توانسته بود یک ملاقات چند دقیقه ای با برادرش در اوین داشته باشد اما چون جلوی بازجوی فرزاد بود نتوانسته از علت انتقالش به انفرادی بپرسد و از آنجا بازجویش به من زنگ زد و یک دقیقه با فرزاد حرف زدم و حالش خوب نبود. ما از آن موقع هیچ اطلاعی از فرزاد در دست نداریم. ما اصلا نمی دانیم علت انتقال او به سلول انفرادی چیست و هیچیک از مسئولین پاسخی به ما نمی دهند. ما فقط می دانیم که فرزاد را به همراه چند نفر دیگر به انفرادی منتقل کرده اند و در آنجا نمی دانیم چه بر سرشان می آورند؟ تحت بازجویی هستند یا نه؟ واقعا چهل روز از وضعیت آنها بی خبریم و نمی دانیم چه می خواهند با آنها بکنند و چه زمانی آنها را از انفرادی خارج می کنند؟ چرا حق ملاقات ندارند؟ بخدا دیگر نمی دانیم به کجا مراجعه کنیم و چگونه از وضعیت فرزاد خبر بگیریم و خیلی نگران هستیم."وی با اشاره به آخرین ملاقاتش با فرزاد ادامه می دهد: "چهل و پنج روز پیش که با فرزاد ملاقات داشتیم وضعیت خوبی نداشت. اصلا در زندانها به هیچوجه به مسائل انسانی و حقوق اولیه زندانیان توجه نمی کنند. من دو سال و نیم است که از همین تریبون شما و دیگر رسانه ها دردم را "فریاد" زدم تا شاید کسی به فریاد بچه هایم برسد اما کو فریادرسی؟! کدام حقوق بشر؟ من امیدوارم گزارشگر ویژه حقوق بشر بزودی به ایران سفر کند و مسئولین بگذارند از زندان ها و وضعیت زندانیان بازدید کنند تا شاید از نزدیک ببینند چه بر سر زندانیان می آید. اگر آنها آمدند به ایران و از فرزاد و شبنم و صدها زندانی سیاسی دیگر ملاقات کردند آن زمان ما می فهمیم که شعار نمی دهند و واقعا می خواهند به وضعیت وخیم حقوق بشر در ایران رسیدگی کنند."
شبنم مددزاده، نایب رئیس شورای تهران دفتر تحکیم وحدت و دبیر سیاسی انجمن دانشجویان دانشگاه تربیت معلم تهران بود که هسته اصلی اعتراضات صنفی و رفاهی دانشگاه تربیت معلم توسط وی شکل گرفت؛ همین مسأله باعث محرومیت از تحصیل، بازداشت و صدور حکم پنج سال زندان برای وی شد.
آقای مدد زاده در خصوص وضعیت شبنم می گوید: " شبنم را هفته ای یکبار ملاقات کابینی دارد او هم ازغصه فرزاد و ما وضعیت خوبی ندارد وقتی من و مادرش به ملاقاتش می رویم سعی می کند درد و رنجش را از ما پنهان کند اما ما فورا از چهره اش می فهمیم الان هم که میله کشیده اند اصلا چهره اش را هم درست نمی بینیم و نمی دانم روحیه اش چطور است؟"
این پدر رنج دیده خطاب به احمد شهید از سالها درد و بی قانونی می گوید: "آقای گزارشگر حقوق بشر! الان دو سال و نیم است که شبنم و فرزاد من در زندان هستند در این مدت حتی یکساعت هم به مرخصی که حق آنهاست نیامده اند. از هشت ماه پیش هم که ملاقات حضوری ما قطع شده است. قبلا در ملاقات کابینی هایمان از پشت شیشه فرزندانمان را می دیدیم اما مدتی است که در زندان اوین جلوی شیشه ها میله هایی نصب کرده اند که اصلا چهره بچه هایمان را نمی توانیم ببینیم. ما به هر جا مراجعه می کنیم برای مرخصی می گویند به ما مربوط نیست باید به ما دستور دهند. ما نمی دانیم در این زندان دستور از کجا باید بیاید از اطلاعات، از سپاه، از دادستانی، از سازمان زندانها، از دادگستری، از...به هر کجا می رویم جواب رد می دهند و با درهای بسته روبرو می شویم. الان هم که از فرزاد خبر نداریم فقط می دانیم در سلول انفرادی که مصداق شکنجه است، نگهداری می شود. هر اتفاقی که برای فرزاد بیافتد مسئول آن مسئولین حکومتی هستند و باید پاسخگو باشند."
آقای گزارشگر حقوق بشر! اگر از فرزندان ما بازدید کردید و پرونده آنها را مطالعه کردید و احکام غیرعادلانه و غیرقانونی فرزندان زندانی ما را دیدید آن زمان به کار و مسئولیت شما در زمینه حقوق بشر باور می آوریم. ما خواهان آزادی زندانیان سیاسی که به "ناحق" در زندان هستند، هستیم. بچه های من به چه جرم و گناهی باید دوران جوانی خودشان را در زندان آن هم بدون رعایت حقوق یک زندانی سپری کنند؟
گفتنی است، در آستانۀ آغاز به کار گزارشگر ویژۀ حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران و درحالیکه مقامات جمهوری اسلامی کماکان از ورود و حضور و فعالیت وی در ایران ممانعت بعمل می آورند، گروهی از فعالان سیاسی، مطبوعاتی و دانشجویی که طی سالهای اخیر مدتی را در زندان های جمهوری اسلامی به سر برده بودند، طی نامه ای به این مقام بین المللی، خواستار اقدام و پیگیری فوری وی پیرامون مسئلۀ نقض حقوق بشر در ایران شدند. در این نامه آمده است: "زیرپانهادن غیر قانونی حق زندانی و شرایط رقت برانگیز زندانها درسراسر ایران بویژه از سال ۱۳۸۸و به دنبال انتخابات ریاست جمهوری به سطح "هشداردهنده" ای رسیده است. ایران از امضا کنندگان اعلامیه جهانی حقوق بشر است، با وجود این مقامهای ایرانی درجریان بازجوئی و محاکمه زندانیان سیاسی، بطورمداوم به اصول این اعلامیه ونیز قانون اساسی این کشور بی توجهی نشان می دهند. فعالان جامعه مدنی، روزنامه نگاران و شهروندان عادی به اتهام به خطر انداختن امنیت ملی زندانی می شوند. حریم خصوصی زندگی این افراد مورد هجمه قرار گرفته و برای اعتراف های اجباری علیه خود و دیگر افراد و گروهها مورد شکنجه روانی و بدنی قرار می گیرند.ازجمله شکنجه ها ی رایج درزندانهای ایران کتک زدن، حبس طولانی مدت در سلول انفرادی، تهدید اعضای خانواده های زندانی را می توان نام برد.
پدر فرزاد و شبنم در پایان صحبتهایش را اینگونه به پایان می برد: "مادر بچه ها مریض است و مدام گریه و زاری می کند من هم مشکل قلبی دارم و چند روز در بیمارستان بستری بودم و الان هم از بچه ها حرف می زنم از شدت ناراحتی نفس تنگی می گیرم. دردمان را به کجا فریاد بزنیم که بشنوند؟"
فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران۲۲مرداد
