به دعوت انجمن خبرنگاران سازمان ملل متحد در نیویورک، شماری از شخصیتهای سیاسی آمریکا، در یک کنفرانس مطبوعاتی و رادیو تلویزیونی در مقر ملل متحد، خواستار استقرار دائمی تیم یونامی در قرارگاه اشرف برای حفاظت ساکنان اشرف شدند.
قاضی مایکل موکیزی، وزیر دادگستری آمریکا در سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹، سناتور رابرت توریسلی، دکتر آلن گرسون، مشاور حقوقی ارشد هیأت نمایندگی ایالات متحده در ملل متحد در کابینه رونالد ریگان، پروفسور استیون اشنیبام، استاد حقوق بین الملل در دانشگاه جانز هاپکینز در واشینگتن و آقای بروس مکولم، رئیس بنیاد «خانه آزادی» در سالهای ۱۹۸۸ ـ ۱۹۹۳به سخنرانی پرداخته و به سؤالات خبرنگاران پاسخ گفتند.
ریاست کنفرانس برعهده نایب رئیس انجمن خبرنگاران ملل متحد بود.
بروس مکولم:
رئیس بنیاد «خانه آزادی» ۱۹۸۸ ـ ۱۹۹۳
کمپ اشرف در شمال بغداد واقع شده است و ۳۵۰۰ ایرانی که بعنوان افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو از آنها محافظت می شد در آنجا مستقر می باشند. دو نوبت کشتار علیه اشرف صورت گرفته است.
. سازمان ملل متحد تأیید نمود که ۳۴ نفر کشته و بیش از ۳۰۰ نفر مجروح از حمله به جای مانده است. وضعیت در کمپ اشرف همچنان بحرانی است. نیروهای عراقی همچنان بر شمار خود در کمپ می افزایند و مشغول ساختن خاکریز هستند. ما امیدواریم که سازمان ملل متحد و سایر نهادها تحقیقات جامعی از این واقعه آغاز کنند و همچنین امکاناتی را برای حفاظت از اشرف مهیا کنند. روشن است که سازمان ملل متحد باید در این رابطه نقش داشته باشد و احتمالاً افراد دیگری که در صحنه حضور خواهند داشت.
مدارک دستور این حملات بنام عملیات۲۱ در دسترس است. این مدارک از ساکنان کمپ اشرف بعنوان نیروهای «دشمن» یاد می کنند و به کرات به هجوم شدید به دشمن فراخوان می دهند».
پروفسور استیون اشنیبام،
استاد حقوق بین الملل در دانشگاه جانز هاپکینز در واشینگتن
این حمله تصادفی نبود، کاملاً عمدی و طراحی شده و توأم با کشتار بود. نیت و هدف اشغال اشرف توسط نیروهای عراقی همین بود. دستورات عملیات به کرات از ساکنان اشرف با عنوان دشمن یاد می کند. اما در چارچوب قوانین بین المللی، ساکنان اشرف دشمن عراق نیستند. بلکه برعکس، وقتی ایالات متحده کنترل کمپ اشرف را در ژانویه۲۰۰۹ به عراق منتقل کرد، آمریکا این کار را بر اساس کنوانسیون چهارم ژنو انجام داد که ماده ۴۵ آن کنوانسیون میگوید اگر کنترل افراد حافظت شده از یک دولت به دولت دیگری منتقل شود، دولتی که کنترل را بدست میگیرد موظف است همان سطح از حفاظت را برقرار کند که دولت انتقال دهنده مهیا ساخته بود. و این دولت در همه شرایط مکلف است که با افراد تحت حفاظت بر اساس حقوق آنها که در قانون حقوق بشر بین المللی و قانون بشردوستانه بین المللی تضمین شده است، رفتار انسانی داشته باشد.
اَعمال نیروهای امنیتی عراقی در هفته گذشته نه تنها بوضوح با وعده های جدی دولت عراق به آمریکا در تناقض بود، بلکه همچنین ناقض اصول عام قوانین بین المللی به نحوه رفتار با غیرنظامیان غیرمسلح بوده است. این حملات همچنین تعهدات صریح آمریکا به ساکنان اشرف در سال۲۰۰۴ را نقض کرد. آمریکا بعنوان نیروی اشغالگر از هر یک از ساکنان اشرف درخواست کرده بود که سلاحهایشان را تحویل بدهند. در مقابل، آمریکا تعهد داد که از ساکنان اشرف تا مشخص شدن تکلیف نهایی این کمپ و ساکنان آن حفاظت خواهد کرد. به این وعده عمل نشد، نه آمریکا و قطعاً نه عراق این وعده را محترم نشمردند.
اگر به صفحه نگاه کنید، عکسهای هوایی از کمپ اشرف را می بینید. من تا بحال دو بار برای ملاقات با موکلینم به کمپ اشرف رفته ام و تجربیات شخصی دارم. خط افقی در پایین این عکس خیابانی است که ساکنان اشرف آن را خیابان۱۰۰ می خوانند. قسمت شمالی آن خیابان که تقریباً یک سوم مساحت اشرف را در بر میگیرد منطقه ای است که اکنون توسط نیروهای عراق اشغال شده است. ما توجیهات مختلفی را طی هفته گذشته درمورد دلایل این حملات توسط نیروهای عراقی شنیده ایم. یکی از توجیهات سخیف این بود که آنها میخواستند اراضی غیرمسکونی کشاورزی را بازپس گیرند. هیچ مبنایی برای این ادعا وجود ندارد که انگیزه تصمیم اشغال، اِعمال کنترل بر روی بخشی از اراضی بوده است. اکنون یک سوم از خاک اشرف در شمال تحت اشغال نیروهای عراقی است و به موازات خیابان ۱۰۰ که اکنون مرز جنوبی مناطق اشغالی است آنها خاکریز و مانعی ایجاد کرده اند که عرض آن به اندازه ای است که خودروهای زرهی میتوانند از بالای آن عبور کنند. آنها مشغول افزایش نیرو پشت آن خاکریز هستند چرا که بوضوح عملیات خود را به اتمام نرسانده اند. همه نشانه ها حکایت از آن دارند که ساکنان اشرف تحت خطرات و تهدید هرچه بیشتر حتی در مقایسه با قبل از ۱۹ فروردین قرار دارند. مضاف بر این، در جریان این اشغالگری، نیروهای عراقی اموال و داراییهای اشرف را به سرقت بردند، ازجمله خودروهایی که برای انتقال افراد مورد استفاده قرار میگیرند و همچنین سوخت، آب، غذا، وسایل شخصی و یادگاریها.
ساکنان اشرف به میراث سازمان مجاهدین خلق ایران افتخار می کنند و بسیاری از نمادهای های تاریخی آنان در کمپ اشرف در خطر نابودشدن است. در شمال خیابان۱۰۰ مزار اشرف وجود دارد که در دست نیروهای عراقی است. ۳۴ نفری که هفته گذشته به قتل رسیدند را نمی توانند در مزار اشرف به خاک بسپارند چراکه نیروهای عراقی از آن ممانعت می کنند.
شما در اینجا گردانها و لشکرهایی را می بینید که تشکیل دهنده ترکیب نیروهای عراقی هستند. گزارشها حاکی از آن است که بیش از ۲۵۰۰مرد مسلح در این حمله به اشرف علیه ۳۴۰۰ فرد غیرمسلح شرکت داشتند. همانطور که می بینید منطقه ای که آنها اشغال کرده اند مسکونی بود و دارای مغازه، کارگاه صنعتی کوچک، تأسیسات پمپاژ و تصفیه آب، مزار و تعدادی ساختمان مسکونی بود. نقطه ای که عبارت FOB را در آنجا می بینید پایگاه نظامی گریزلی، پایگاه نیروهای امریکایی بود که نیروهای آمریکایی بین سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ در آنجا مستقر بودند.
دلایل زیاد و شواهد متعددی برای این باور وجود دارد که رژیم ایران دخالت جدی در سازماندهی، طراحی و احتمالاً حتی دستور حمله به اشرف داشت. قرائن و شواهد بسیاری وجود دارد که منابع مجاهدین از داخل رژیم بدست آورده اند. اگر فشار از سوی رژیم ایران بر روی دولت عراق نبود نمی توان دلایل زیادی برای دست زدن به چنین اَعمالی تصور کرد.
این خونین ترین واقعه ای بود که تعهد دولت عراق به اخراج ساکنان اشرف و بازگرداندن آنها به ایران را نشان می دهد که این نقض کنوانسیونها و پروتکل پناهندگی و قوانین معمول بین المللی است. دولت مالکی از روزی که نیروهای آمریکایی اشرف را ترک کرده اند تأکید نموده که هدف دولت، غیرقابل تحمل کردن شرایط زندگی برای ساکنان اشرف است تا آنها را وادار به ترک اشرف کند.
لیست گذاری مجاهدین در آمریکا بهترین پوشش را برای دولت عراق مهیا میکند این لیست گذاری استفاده از هاموی های آمریکایی، تسلیحات آمریکایی و آموزش آمریکایی را توجیه میکند که منجر به کشته شدن ساکنان شد.
سه تعهد وجود دارد که جامعه بین المللی بعد از آنچه هفته گذشته اتفاق افتاد باید به آنها پایبندی نشان دهد تا این اتفاق دوباره صورت نگیرد.
اولاً ساکنان اشرف باید از حفاظت برخوردار باشند و این وظیفه را نمی توان به نیروهای عراقی محول کرد. دیگر تردیدی در این رابطه وجود ندارد. حفاظت باید برقرار شود و تنها طرفی که هم دارای حضور و هم دارای نیروی اخلاقی برای این حفاظت است سازمان ملل متحد است. اینکه این نیرو از طرف یونامی باشد یا نیرویی باشد که توسط شورای امنیت سازمان ملل موظف شود، این در جزییات است. مسأله اصلی این است که سازمان ملل متحد وظیفه دارد روی حفاظت از ساکنان اشرف تأکید کند.
درمورد وقایع هفته گذشته باید تحقیقاتی صورت گیرد. این تحقیقات باید توسط یک طرف مستقل ثالث، ترجیحاً توسط یک ارگان سازمان ملل متحد و یا یک سازمان بین المللی معتبر و شناخته شده انجام شود و قطعاً نباید بوسیله دولت عراق صورت گیرد.
مایکل موکیزی
وزیر دادگستری آمریکا ۲۰۰۷ - ۲۰۰۹
اولاً آنچه که شاهد آن بودیم، پرواضح است که توسط دولت عراق طراحی و اجرا شده است. این تهاجم یک اقدام خودبخودی توسط ارتش نبوده بلکه به دنبال فرامین ابلاغ شده کتبی به مرحله اجرا درآمده که نسخه هایی از این ابلاغیه ها در دسترستان میباشد. این یک عمل از پیش طراحی شده عاری از هرگونه انسانیتی بود.
ثانیاً افراد اشرف نیاز به بیانیه و اطلاعیه و کمپین ندارند. آنها نیاز به حفاظت دارند، آن هم همین الان و بدون هیچ درنگی.
از بُعد بین المللی این مقدور است که سازمان ملل متحد مسئولیت این حفاظت را متقبل شود، اینکار باید سریعاً و بدون فوت وقت صورت پذیرد. تحقیقاتی هم صورت گرفته و در واقع باید این تحقیقات به طور مستقل انجام شود.
دولت مالکی مرتکب این عمل شده که ناشی از سیاست رسمی این دولت است. هیچ اعتمادی به انجام این تحقیقات توسط دولت وی وجود ندارد. شواهد بیشتری نیاز هست. کافیست به این مسأله توجه کنیم که هیچگاه در مورد تهاجم مشابهی که در سال۲۰۰۹ صورت گرفت، تحقیقاتی حول آن انجام نشد.
در هرگونه تحولی، نیروهای نظامی عراق باید از نزدیکی کمپ خارج گردند. آنها باید سریعاً محل را ترک کنند. این عمل هیچ ربطی به مسأله حاکمیت عراق ندارد.
در ژوئیه ۲۰۰۴، ساکنان اشرف بیانیه کتبی را از جانب فرماندهی نیروهای ائتلاف دریافت کردند. امضای این قرارداد در مورد وضعیت استاتوی آنها به منزلهٴ افراد حفاظت شده براساس کنوانسیون چهارم ژنو بود.
در ۲۱ ژوییه ۲۰۰۴، آنها نامه یی را به امضای ژنرال جفری میلر از ارتش ایالات متحده به عنوان معاون فرماندهی نیروهای ائتلاف در عراق دریافت کردند که در آن قید شده بود که ساکنان اشرف افراد حفاظت شده براساس کنوانسیون چهارم ژنو میباشند.
(نامه نشان داده میشود)
در سال ۲۰۰۹، ژنرال دیوید پتروئوس اعلام داشت که حفاظت کمپ را تنها زمانی به مقامات عراقی واگذار میکند که ضمانت بین المللی موقعیت حقوقی ساکنان اشرف حفظ شود.
برای ایالات متحده ، اتخاذ این موضع که این مسأله به حاکمیت عراق برمیگردد و یک موضوع داخلی آن کشور است، وسیله ای است که میخواهیم دست خود را از این موضوع بشوئیم، این عملی است که توسط تاجران صورت میگیرد که در ترم حقوقی به آن میگویند ”بیت اند سوئیچ” (Bait-and-switch) [در ترم حقوقی به بازاریان یا تجاری میگویند که یک جنسی را تبلیغ میکنند که ظاهراً ارزان است اما وقتی مشتری پای خرید آن میرود، برایش بسا گرانتر تمام میشود که این عمل را کلاهبرداری یا همان بیت اندسوئیچ میگویند که قاضی به آن اشاره دارد – م) این عمل کلاهبرداری بوده و غیرقانونی است. وقتی این عمل توسط یک کشور هم انجام میشود، به آن میگویند ”بیت اند سوئچ” یا کلاهبرداری است. بدینوسیله حیثت آن کشور به خون آلوده است.
زمان آن فرا رسیده که سازمان ملل متحد و ایالات متحده قاطعانه عمل کنند.
پروفسور الن گرسون، حقوقدان برجسته آمریکا
مشاور ارشد در هیات نمایندگی آمریکا در ملل متحد۱۹۹۸ ـ ۲۰۰۳
«چندین سال قبل در زمان دولت ریگان وقتی من بعنوان مشاور هیأت نمایندگی آمریکا در سازمان ملل خدمت می کردم، و به دفعات در شورای امنیت سازمان ملل، مجمع عمومی ملل متحد، کمیته های متعدد ظاهر می شدم، هرگز فکر نمی کردم که امروز اینجا باشم تا تاسفم و ناراحتی عمیقم را به خاطر برخی کارهایی که دولت خود من انجام داده، بیان کنم.
در نظر داشته باشید ملل متحد نامی است که برای "اتحاد غرب" انتخاب شد، زمانی که در سال ۱۹۴۲ برای شکست دادن بزرگترین استبداد شناخته شده آن زمان، یعنی آلمان نازی به هم ملحق شده بودند.
امتیاز، متعلق به رئیسجمهور روزولت است که دیدگاه او از ملل متحد فراتر از جنگ، به عنوان ارگانی باقی ماند و در چارچوب یک بیانیه همه ملتهای جهان که متعهد به عدم استفاده از زور در روابط بین المللی و احترام به حقوق بشر بنیادین هستند، عضو آن میباشند.
اگر رئیسجمهور روزولت امروز اینجا بود چه فکر می کرد؟ وقتی می دید رژیم ایران، میگویم رژیم ایران زیرا مسئول اصلی آنچه که در عراق میگذرد میباشد، همان اصولی را که ملل متحد بر پایه آن تأسیس شده، نقض میکند، از طریق صدور خشونت به خارج و استبداد در داخل، سرکوب حقوق شهروندان خودش از طریق شکنجه و اعدام، صرفاً به این دلیل که آنها از حقوق بشر برای آزادی بیان و دمکراسی حمایت می کنند.
مطمئنا هنگامی که دادگاه واشینگتن حکم داد وزارت خارجه باید این پرونده را تعیین تکلیف کند یا از لیست خارج نماید اجازه یک تاخیر طولانی را نداده بود وقتی که جان هزاران تن به دلیل این برچسب در معرض تهدید قرار دارد.
اشتباه نکنید، بعنوان کسی که چهره زشت فاشیسم را می شناسد، روزولت مستقیماً با رژیم ایران مقابله می کرد و دولت آن را با اسم درستش خطاب می کرد: یک دولت فاشیست.
شاید اوضاع عوض شود. شاید وقایع کمپ اشرف در ماه گذشته به عنوان یک بیداری نهایی برای جنایات در اشرف باشد. ۳۴ تن از فاصله خیلی نزدیک کشته شده و بیش از ۳۰۰ تن مجروح شدند که شما آنرا مشاهده کردید.
در حقیقت این ییشتر از آن چیزی است که بر اساس اسنادی که ما از آن مطلع هستیم، توسط نیروهای قذافی در سرکوب اولیه قیام در لیبی صورت گرفته است.
تمامی اینها شاهد بر این است که رژیم ایران همانند سمی است که امروزه وجود داشته و حالا این سم به عراق سرایت کرده است.
وظیفه فوری ما تغییر اوضاع در صحنه است تا اطمینان یابیم مجروحین مداوای پزشکی دریافت می کنند و عراق هرگز کاری را که کرد تکرار نمی کند. زمان آن فرارسیده که نه تنها بلافاصله مجاهدین را از لیست خارج کنیم، بلکه اطمینان حاصل کنیم ایالات متحده و جامعه بین به مسئولیتهایشان در قبال ساکنان اشرف عمل می کنند.
سناتور رابرت توریسلی:
اجازه بدهید من به سخنان همکارانم اضافه کنم که در دوران ما بسیاری از تراژدیهای انسانی غیرقابل پیش بینی بوده اند. وجدان جمعی ما از کامبوج، رواندا و بوسنی بر این باور بوده است که تعداد کمی آنچه را که اتفاق افتاد، می توانستند پیش بینی کنند. محققاَ در تونس و مصر و اکنون جنگ در لیبی، تعداد اندکی می توانستند پیش بینی کنند چه اتفاقاتی افتاد. ولی این امر به وجدان جمعی ما در گذشته کمک می کند. آنها، در این نقطه موجود نیستند. آنچه در قرارگاه اشرف رخ داد نه تنها قابل پیش بینی بود، بلکه احتمالاَ قابل اجتناب بود. در حالی که عراق به ورطه نفوذ آخوندهای تهران می افتد، آنها همواره با مخالفان سیاسی خودشان بدرفتاری کرده و آنها را میکشند. ۳۴ پناهنده کشته شدند. طرف های مجرم زیادی وجود دارند.. رژیم ایران دستور حمله را صادر کرد، عراقیها آنرا اجرا کردند. این حمله بسیار ناعالانه و بسیار غلط بود، به خاطر آنکه ما تسلیحات را در اختیار آنها قرار دادیم. من هیچ کاری در باره سیاستهای ایران و عراق نمی توانم بکنم. ولی قطعاَ کاری هست که همه ما می توانیم در باره سیاست ایالات متحده انجام دهیم. خارج کردن مجاهدین از لیست که دیگر بهانه ای برای کشتار بدست ندهد. ولی به عنوان یک حداقل ما در این سازمان ملل گرد آمده ایم که شهادت بدهیم نباید اجازه داد کسی چشمش را به روی این مسأله ببندد. به همه آنها که در این سازمان مسئول هستند هشدار داده می شود که این حمله در راه است و قابل جلوگیری است و ما در این جا خواهیم ماند تا نه فقط کسانی به این مسئله اهمیت بدهند بلکه اقدام عملی بکنند.
