در شرايطی که فقدان تأسف بار استانداردهای حقوق بشری و
انسان دوستانه در کمپ ليبرتی و زندان سازی از آن و بی عملی يونامی و نماينده ويژه و
ارائه يک تصوير غلط از ليبرتی، اعتراضات گسترده جهانی را برانگيخته است، فاکت شيت
يونامی به تاريخ 2شهريورماه (23 اوت ۲۰۱۲) و اظهارات يک سخنگوی ملل متحد در همين
روز، درصدد است بار ديگر واقعيتها را وارونه جلوه دهد و از زندان ليبرتی تصوير يک
هتل 5 ستاره ارائه کند.
در اين فاکت شيت آمده است «دولت عراق، به ساکنان حريه اجازه می دهد... حفظ و نگهداری و نوسازی تجهيزات را خودشان انجام دهند... ساکنان در انجام پروژه های نوسازی با تصويب مديريت اردوگاه آزادند. آنها طيف وسيعی از ابتکارات در محوطه سازی و بازسازی ساختمان را کامل کرده اند. آنها همچنين آزادند با توافق مديريت اردوگاه پيمانکاران خارجی را برای اجرای اين پروژه ها به کمپ بياورند... اين اردوگاه تسهيلات ناهارخوری با آشپزخانه صنعتی، ورزشگاه به طور کامل مجهز، يک مسجد، مراکز اجتماعی مختلف، و بسياری از فضاهای تفريحی است... آب آشاميدنی بطری شده توسط ساکنان وارد شده است. علاوه بر اين، هر يک از ساکنان به طور روزانه دارای حداقل 200 ليتر آب برای مصارف بهداشتی و ديگر امور است... سيستم پمپاژ و تصفيه آب در اردوگاه نصب شده است. برق در حال حاضر با 19ژنراتور تأمين می شود. در هر زمان نيمی از ژنراتورها در حال کار هستند، تا وجود 24ساعته برق را تضمين کنند...
اين يک تلاش آشکار برای سرپوش گذاشتن بر وضعيت ليبرتی و رفع و رجوع کارکردهای يونامی و نماينده ويژه در اين رابطه و در عين حال مشوق رژيم ايران و دست نشاندگانش در عراق برای اعمال فشار و سرکوب بيشتر عليه ساکنان اشرف و ليبرتی است. اين فاکت شيت از ذکر بسياری از فاکتها خودداری کرده است، بسياری از آنها را وارونه و خلاف واقع جلوه داده است يا تلاش کرده برخی پيشرفتها را که صرفاً با تلاش طاقت فرسای مجاهدين و پرداخت هزينه کلان توسط آنها حاصل شده است، به حساب دولت عراق و يونامی بگذارد.
يادداشت تفاهمی که توسط نماينده ويژه بدون اطلاع و توافق ساکنان با دولت عراق به امضا رسيده است و دربرگيرنده بسياری از حداقلهای ساکنان هم نيست، به طور مستمر از سوی اين دولت نقض شده است و يونامی همواره و از جمله در همين فاکت شيت در مقابل اين نقض مستمر سکوت کرده است. بدتر اين که با تقدير از عراق به طور عملی آن را در نقض حقوق ساکنان اشرف و ليبرتی جريتر کرده است.
يادداشت تفاهم تصريح می کند در کمپ ليبرتی می بايست استانداردهای انسانی و حقوق بشری تأمين باشد. اما يونامی همواره در مورد نقض استانداردهای حقوق بشری در ليبرتی سکوت می کند. در اين فاکت شيت و همه متون يونامی هيچ اعتراضی به فقدان آزادی رفت و آمد يا دسترسی نداشتن به وکيل نشده است. مگر اينها پايه يی ترين پرنسيپهای حقوق بشری نيست؟ مگر کميساريای عالی پناهندگان در اطلاعيه های متعدد خود از جمله 12بهمن90 (اول فوريه۲۰۱۲)، 19اسفند90 و 9فروردين91 (اول و 28مارس ۲۰۱۲) بر ضرورت آزادی رفت و آمد ساکنان ليبرتی تأکيد نکرده است؟
نماينده ويژه و يونامی نظريه گروه کار بازداشتهای خودسرانه ملل متحد را به عمد به فراموشی سپرده است که ليبرتی يک زندان است. اين سند که در روز 27تير (17ژوييه) منتشر شده تصريح می کند «شرايط کمپ ليبرتی مشابه يک مرکز بازداشت است... هيچ توجيه قانونی برای نگه داشتن افراد فوق الذکر و ديگران در کمپ ليبرتی وجود ندارد و چنين بازداشتی خارج از حيطه قانون حقوق بشر بين الملل و داخلی [عراق-م] است (ماده 9 بيانيه جهانی حقوق بشر و ماده های 9 و 10 کنوانسيون بين المللی حقوق مدنی و سياسی) ». گروه از دولت عراق می خواهد وضعيت ليبرتی را با «استانداردها و اصول اشاره شده در بيانيه جهانی حقوق بشر و کنوانسيون بين المللی حقوق مدنی و سياسی» تطبيق دهد و خواستار «آزادی فوری و برداشتن تمام محدوديتها در رابطه با تردد آزادانه» و پرداخت «غرامت» به آنان «بر طبق بند (5) 9 کنوانسيون بين المللی حقوق مدنی و سياسی است».
مأموريت ملل متحد، ارتقا زندگی پناهندگان و پناهجويان است. هيچ کس نمی تواند منکر اين حقيقت مسلم شود که استاندارد زندگی در ليبرتی به نحو فاحشی از اشرف پايين تر است. توصيفات فاکت شيت يونامی حتی اگر به طور کامل درست باشد که نيست، ممکن است برای پناهجويانی که به تازگی از کشورشان گريخته باشند، قابل قبول باشد، اما نه برای کسانی که طی 26سال يک بيابان را با انرژی و پول و امکانات خود به يک شهر مدرن تبديل کرده اند. يونامی توضيح نمی دهد چرا اين سقوط وحشتناک استانداردها را مورد تأييد قرار داده است؟ ساکنان اشرف بين حمله و قتل عام از يک طرف و رفتن به زندان ليبرتی از طرف ديگر مخير شدند. اين مصداق بارز جابه جايی اجباری است. به خصوص پس از آن که ساکنان برای انتقال به کشور ثالث اعلام آمادگی کردند، جابه جايی در داخل عراق هيچ موضوعيتی نداشت و تا کنون نيز تنها باعث تأخير در انتقال به کشور ثالث شده است. کنگره آمريکا، پارلمان اروپا و بسياری از مراجع بين المللی مدافع حقوق بشر پيش از اين بارها خواستار تکميل پروسه پناهندگی و انتقال به کشور ثالث از اشرف شده بودند. کنگره آمريکا در لايحه مصوب11آبان90 (2نوامبر ۲۰۱۱) خواستار شد تا زمانی که کميساريای عالی پناهندگان ساکنان را به کشور ديگری منتقل کند، بسته شدن اشرف به تعويق بيفتد (آسوشيتدپرس2نوامبر۲۰۱۱).
برخلاف ادعای مطرح شده از سوی يونامی هشت ماه پس از يادداشت تفاهم و شش ماه پس از استقرار ساکنان در ليبرتی و به رغم مراجعات مکرر و نامه های متعدد ساکنان و نمايندگان آنها به نمايندگان يونامی و دولت عراق و دولت آمريکا کميته سرکوب در نخست وزيری عراق اجازه کمترين سازندگی در ليبرتی را نداده است و هيچ پروژه نوسازی و حتی تعميرات انجام نشده است و پيمانکاران اجازه ورود به ليبرتی را نيافته اند. اجازه ساختن رمپ و اتاق مخصوص بيماران و معلولان، سايه بان، پاگرد و پياده روهای آسفالته و يا سيمانی داده نشده است و ساکنان و از جمله بيماران و ناتوانان و سالمندان به طور کامل بايد در مسيرهای سنگلاخ رفت و آمد کنند. پيمانکارهايی هم که به طور استثنايی امکان ورود به ليبرتی را يافته اند آن اندازه مورد اذيت و آزار نيروهای عراقی قرار گرفته اند که از کار در ليبرتی منصرف شده اند.
فاکت شيت می نويسد پروژه های بازسازی با تصويب مديريت کمپ آزاد است. اما بر اين حقيقت سرپوش می گذارد که مديريت کمپ کسی جز صادق يک عامل نيروی تروريستی قدس و مجری اصلی دو قتل عام مرداد88 و فروردين90 نيست. کسی که از سوی دادگاه اسپانيا تحت تحقيق قرار دارد و در حالی که جزو هيأت رسمی دولت عراق به بروکسل سفر کرده بود، از ورود به پارلمان اروپا منع شد و در فرانسه به اتهام مشارکت در شکنجه دستگير شد. آيا از نظر نماينده ويژه اين مديريت با استانداردهای انسانی و حقوق بشری سنخيت دارد؟
اين که ساکنان با ابتکارات خود، با کار يدی و با وسايل اوليه به محوطه سازی پرداخته اند يا به گل کاری پرداخته اند يا بنگالها و انبارهای از دور خارج شده را به ورزشگاه تبديل کرده اند، هيچ ربطی به دولت عراق يا يونامی ندارد. دولت عراق با تمام قوا از بهبود وضعيت زندگی در ليبرتی جلوگيری می کند. به منظور سخت تر کردن شرايط زندگی از انتقال وسايلی که برای زندگی يک اجتماع چند هزار نفره ضرورت بنيادين دارد، مانند خودروهای سواری و جراثقال، ليفتراک، وسايل تأسيساتی و سازندگی جلوگيری می کند.
گفتگوها و مکاتبات شش ماهه ساکنان و نمايندگانشان با نمايندگان ملل متحد و دولت آمريکا برای انتقال تنها پنج ليفتراک از دهها ليفتراک اشرف به ليبرتی آن هم ليفتراکهای با قدرت پايين به جايی نرسيده است. ساکنان مجبورند بارهای سنگين را بر دوشها و با دستهای خود حمل کنند که باعث عوارض جسمی زيادی شده است. هم چنان که برخلاف توافق نماينده ويژه از انتقال يک خودروی سواری برای هر چهل نفر (يعنی 5درصد کل خودروهای ساکنان) که برای رفت و آمد در هوای گرم به ويژه برای بيماران و ناتوانان بسيار ضروری است جلوگيری می کند. «غير قابل تحمل کردن زندگی» سياست اعلام شده دولت عراق است که بلافاصله پس از انتقال حفاظت به عراق از سوی مشاور امنيت ملی وقت مالکی اعلام شد.
نه تنها موضوع کم آبی بلکه رويکرد يونامی و نماينده ويژه با اين موضوع بسيار تأسف بار است. در ابتدا وانمود می شد که در ليبرتی مشکل آب وجود ندارد و برای ساکنان عکس شيرهايی که از آنها آب جريان دارد فرستاده می شد. اما بعداً مشخص شد که ليبرتی نه تنها آب آشاميدنی بلکه آب جاری هم ندارد. روزانه قريب به 100نفر از ساکنان با هزينه کلان تلاش می کنند از فاصله 12کيلومتری با تانکر آب به ليبرتی برسانند. اين در حاليست که دولت عراق با جلوگيری از انتقال تانکرهای آب از اشرف به ليبرتی کار آبرسانی را باز هم سخت تر می کند. به رغم اين تلاشها بسياری از روزها همين ميزان آب نيز به ساکنان نمی رسد. بخش قابل توجهی از اين آب نيز صرف سرد کردن ژنراتورهای فرسوده می شود.
نماينده ويژه بارها به ساکنان قول داده بود ليبرتی را به آب لوله کشی شهر وصل خواهد کرد. در روز 5ارديبهشت (24آوريل) به نماينده ساکنان نوشت کارهای اوليه شروع شده و به زودی آب وصل خواهد شد. در روزهای 8 و 11خرداد (28 و 31 مه) نماينده ويژه به نماينده ساکنان اطلاع داد که تا قبل از ماه رمضان به آب لوله کشی شهر وصل خواهد شد. اما بعداً در ماه ژوئن به ساکنان اطلاع داد که اين پروژه عملی نيست. به دنبال آن، خانم مريم رجوی در روز 5مرداد (26ژوييه) طرحی به نماينده ويژه ارائه کرد که ساکنان آب را از رودخانه مجاور پمپاژ کرده به ليبرتی منتقل نموده و در داخل ليبرتی تصفيه کنند. هزينه اين طرح که دست کم 2ميليون و 550هزار دلار خواهد شد را ساکنان به طور کامل پرداخت می کنند درصورتی که دولت عراق در اجرای اين طرح کارشکنی نمی کرد تا کنون مسأله آب کاملاً حل شده بود. به رغم اين که هزينه ها از سوی ساکنان پرداخته شده و تجهيزات ضروری همه خريده شده است، بر اثر کارشکنی نيروهای عراقی اين پروژه به کندی و به سختی پيش می رود.
بر خلاف آنچه فاکت شيت مدعی شده برق هم چنان يک معضل جدی ليبرتی است. دولت عراق از انتقال شش ژنراتور ۱.۵مگاواتی از اشرف که می تواند نقش مؤثری در تأمين برق ليبرتی داشته باشد جلوگيری می کند. اين ژنراتورها که اسناد خريد آن توسط ساکنان به نماينده ويژه و مقامات يونامی و آمريکا ارائه شده است، در دورانی که اشرف تحت کنترل نيروهای آمريکايی بوده خريداری و نصب شده است. تمامی 19ژنراتوری که يونامی از آن صحبت می کند، فرسوده است و برخی از آنها به طور کامل از دور خارج شده است. اين ژنراتورها به خاطر فرسودگی سوخت بسيار زيادی مصرف می کنند به نحوی که در شش ماه اول ساکنان حدود ۲.۵ميليون دلار بابت سوخت پرداخت کرده اند. دولت عراق اجازه خريد سوخت از بازار عراق به ساکنان نمی دهد و آنها مجبورند سوخت را از خارج از عراق به قيمت چند برابر وارد کنند.
شرکت انگليسی کامنز که ژنراتورهای موجود در ليبرتی متعلق به آن شرکت است در يک ارزيابی در اواخر ژوييه از اين ژنراتورها تصريح می کند:
«ساعت کارکرد ژنراتورها تا کنون بين ۱۲۰۰۰ تا ۱۸۰۰۰ است که در اين ساعت کار معمولاً موتور و دينام نياز به بازسازی يا تعميرات اساسی دارد که انجام نشده و امکان خرابی و از دور شدن آنها در هر لحظه وجود دارد.
از مجموع 14 ژنراتور موجود که تحت بررسی قرار گرفتند تعداد 5 دستگاه بر اثر خرابی موتور يا نبود سيستمهای کنترل قابل استفاده نيستند و نمی توان از آنها استفاده کرد، از 9ژنراتور باقيمانده تعداد هفت ژنراتور نياز به تعميرات اساسی دارند و راندمان آنها به رغم مصرف بالا خيلی پايين و عمدتاً زير 50% است از دو ژنراتور ديگر نيز به دليل خرابی رادياتور و... فقط در برخی زمانهای روز يا شب می توان استفاده کرد. ژنراتورها به خاطر مصرف زياد روغن و سوخت جدای از گرمای هوا، موتورشان گرم می کند و با استفاده از آب در طول مدت روشن بودن اقدام به خنک کردن آنها می کنند، در اين رابطه مصرف آب برای خنک کردن ژنراتورها روزانه حداقل يک تانکر ۱۲۰۰۰ ليتری است... مصرف سوخت ژنراتورها به علت عدم انجام سرويسهای ساعتی ژنراتور، خيلی بالاست. هزينه مالی تعمير ژنراتورها بسيار بالا خواهد بود و اين تعميرات با توجه به امکانات موجود در عراق ماهها طول خواهد کشيد.
بعد از راه اندازی ژنراتورها با توجه به شرايط موجود و خرابی ژنراتورها و مستهلک بودن آنها بايستی در هر بخش ليبرتی يک ژنراتور زاپاس برای تأمين برق مورد نياز به کار گرفته شود.
اين سند در تاريخ 14 اوت به اطلاع مقامات يونامی و آمريکايی رسيده است.
اگر آن گونه که فاکت شيت و سخنگوی ملل متحد مدعی هستند استانداردهای بين المللی و حداقل نيازهای انسانی در ليبرتی تأمين است، چرا به خانواده ها، وکيلان، پارلمانترها، شخصيتهای حقوق بشری و حتی افسران ارتش آمريکا که پيش از اين مسئوليت حفاظت اشرف را برعهده داشته اند و اکنون خواستار ديدار از ليبرتی هستند اجازه ورود نمی دهند و درها به روی آنها بسته است و چرا حتی يونامی نيز از تلاشهای آنها برای ورود به ليبرتی حمايت نمی کند؟
ادعاهای بی پايه در مورد وضعيت در ليبرتی و انتشار گزارشهای غيرواقعی و عکسهای منتخب و دستکاری شده چيز تازه يی نيست و متأسفانه در طول اين مدت از سوی يونامی و نماينده ويژه ادامه داشته است. توصيفات يونامی از مساحت محل اختصاص يافته به ساکنان که از 40 کيلومتر مربع به 600هزار متر مربع کاهش يافت، تا وضعيت بنگالها، آب، سيستم فاضلاب و تأسيسات برای معلولان... همه و همه با واقعيت فاصله نجومی داشته اند.
به جای ادامه تلاش برای ارائه يک تصوير غيرواقعی از وضعيت در ليبرتی، سازمان ملل می بايست دولت عراق را به تأمين استانداردهای حقوق بشری و انسان دوستانه ملزم نموده و برای باز کردن درهای کمپ ليبرتی به روی وکيلان، پارلمانترها و مدافعان حقوق بشر تلاش کند و نقضهای مستمر دولت عراق را به شورای امنيت گزارش نموده و خواستار مداخله اين شورا برای تأمين امنيت و حفاظت ساکنان بشود.
دبيرخانه شورای ملی مقاومت ايران
4شهريور ۱۳۹۱ (25 اوت ۲۰۱۲)
در اين فاکت شيت آمده است «دولت عراق، به ساکنان حريه اجازه می دهد... حفظ و نگهداری و نوسازی تجهيزات را خودشان انجام دهند... ساکنان در انجام پروژه های نوسازی با تصويب مديريت اردوگاه آزادند. آنها طيف وسيعی از ابتکارات در محوطه سازی و بازسازی ساختمان را کامل کرده اند. آنها همچنين آزادند با توافق مديريت اردوگاه پيمانکاران خارجی را برای اجرای اين پروژه ها به کمپ بياورند... اين اردوگاه تسهيلات ناهارخوری با آشپزخانه صنعتی، ورزشگاه به طور کامل مجهز، يک مسجد، مراکز اجتماعی مختلف، و بسياری از فضاهای تفريحی است... آب آشاميدنی بطری شده توسط ساکنان وارد شده است. علاوه بر اين، هر يک از ساکنان به طور روزانه دارای حداقل 200 ليتر آب برای مصارف بهداشتی و ديگر امور است... سيستم پمپاژ و تصفيه آب در اردوگاه نصب شده است. برق در حال حاضر با 19ژنراتور تأمين می شود. در هر زمان نيمی از ژنراتورها در حال کار هستند، تا وجود 24ساعته برق را تضمين کنند...
اين يک تلاش آشکار برای سرپوش گذاشتن بر وضعيت ليبرتی و رفع و رجوع کارکردهای يونامی و نماينده ويژه در اين رابطه و در عين حال مشوق رژيم ايران و دست نشاندگانش در عراق برای اعمال فشار و سرکوب بيشتر عليه ساکنان اشرف و ليبرتی است. اين فاکت شيت از ذکر بسياری از فاکتها خودداری کرده است، بسياری از آنها را وارونه و خلاف واقع جلوه داده است يا تلاش کرده برخی پيشرفتها را که صرفاً با تلاش طاقت فرسای مجاهدين و پرداخت هزينه کلان توسط آنها حاصل شده است، به حساب دولت عراق و يونامی بگذارد.
يادداشت تفاهمی که توسط نماينده ويژه بدون اطلاع و توافق ساکنان با دولت عراق به امضا رسيده است و دربرگيرنده بسياری از حداقلهای ساکنان هم نيست، به طور مستمر از سوی اين دولت نقض شده است و يونامی همواره و از جمله در همين فاکت شيت در مقابل اين نقض مستمر سکوت کرده است. بدتر اين که با تقدير از عراق به طور عملی آن را در نقض حقوق ساکنان اشرف و ليبرتی جريتر کرده است.
يادداشت تفاهم تصريح می کند در کمپ ليبرتی می بايست استانداردهای انسانی و حقوق بشری تأمين باشد. اما يونامی همواره در مورد نقض استانداردهای حقوق بشری در ليبرتی سکوت می کند. در اين فاکت شيت و همه متون يونامی هيچ اعتراضی به فقدان آزادی رفت و آمد يا دسترسی نداشتن به وکيل نشده است. مگر اينها پايه يی ترين پرنسيپهای حقوق بشری نيست؟ مگر کميساريای عالی پناهندگان در اطلاعيه های متعدد خود از جمله 12بهمن90 (اول فوريه۲۰۱۲)، 19اسفند90 و 9فروردين91 (اول و 28مارس ۲۰۱۲) بر ضرورت آزادی رفت و آمد ساکنان ليبرتی تأکيد نکرده است؟
نماينده ويژه و يونامی نظريه گروه کار بازداشتهای خودسرانه ملل متحد را به عمد به فراموشی سپرده است که ليبرتی يک زندان است. اين سند که در روز 27تير (17ژوييه) منتشر شده تصريح می کند «شرايط کمپ ليبرتی مشابه يک مرکز بازداشت است... هيچ توجيه قانونی برای نگه داشتن افراد فوق الذکر و ديگران در کمپ ليبرتی وجود ندارد و چنين بازداشتی خارج از حيطه قانون حقوق بشر بين الملل و داخلی [عراق-م] است (ماده 9 بيانيه جهانی حقوق بشر و ماده های 9 و 10 کنوانسيون بين المللی حقوق مدنی و سياسی) ». گروه از دولت عراق می خواهد وضعيت ليبرتی را با «استانداردها و اصول اشاره شده در بيانيه جهانی حقوق بشر و کنوانسيون بين المللی حقوق مدنی و سياسی» تطبيق دهد و خواستار «آزادی فوری و برداشتن تمام محدوديتها در رابطه با تردد آزادانه» و پرداخت «غرامت» به آنان «بر طبق بند (5) 9 کنوانسيون بين المللی حقوق مدنی و سياسی است».
مأموريت ملل متحد، ارتقا زندگی پناهندگان و پناهجويان است. هيچ کس نمی تواند منکر اين حقيقت مسلم شود که استاندارد زندگی در ليبرتی به نحو فاحشی از اشرف پايين تر است. توصيفات فاکت شيت يونامی حتی اگر به طور کامل درست باشد که نيست، ممکن است برای پناهجويانی که به تازگی از کشورشان گريخته باشند، قابل قبول باشد، اما نه برای کسانی که طی 26سال يک بيابان را با انرژی و پول و امکانات خود به يک شهر مدرن تبديل کرده اند. يونامی توضيح نمی دهد چرا اين سقوط وحشتناک استانداردها را مورد تأييد قرار داده است؟ ساکنان اشرف بين حمله و قتل عام از يک طرف و رفتن به زندان ليبرتی از طرف ديگر مخير شدند. اين مصداق بارز جابه جايی اجباری است. به خصوص پس از آن که ساکنان برای انتقال به کشور ثالث اعلام آمادگی کردند، جابه جايی در داخل عراق هيچ موضوعيتی نداشت و تا کنون نيز تنها باعث تأخير در انتقال به کشور ثالث شده است. کنگره آمريکا، پارلمان اروپا و بسياری از مراجع بين المللی مدافع حقوق بشر پيش از اين بارها خواستار تکميل پروسه پناهندگی و انتقال به کشور ثالث از اشرف شده بودند. کنگره آمريکا در لايحه مصوب11آبان90 (2نوامبر ۲۰۱۱) خواستار شد تا زمانی که کميساريای عالی پناهندگان ساکنان را به کشور ديگری منتقل کند، بسته شدن اشرف به تعويق بيفتد (آسوشيتدپرس2نوامبر۲۰۱۱).
برخلاف ادعای مطرح شده از سوی يونامی هشت ماه پس از يادداشت تفاهم و شش ماه پس از استقرار ساکنان در ليبرتی و به رغم مراجعات مکرر و نامه های متعدد ساکنان و نمايندگان آنها به نمايندگان يونامی و دولت عراق و دولت آمريکا کميته سرکوب در نخست وزيری عراق اجازه کمترين سازندگی در ليبرتی را نداده است و هيچ پروژه نوسازی و حتی تعميرات انجام نشده است و پيمانکاران اجازه ورود به ليبرتی را نيافته اند. اجازه ساختن رمپ و اتاق مخصوص بيماران و معلولان، سايه بان، پاگرد و پياده روهای آسفالته و يا سيمانی داده نشده است و ساکنان و از جمله بيماران و ناتوانان و سالمندان به طور کامل بايد در مسيرهای سنگلاخ رفت و آمد کنند. پيمانکارهايی هم که به طور استثنايی امکان ورود به ليبرتی را يافته اند آن اندازه مورد اذيت و آزار نيروهای عراقی قرار گرفته اند که از کار در ليبرتی منصرف شده اند.
فاکت شيت می نويسد پروژه های بازسازی با تصويب مديريت کمپ آزاد است. اما بر اين حقيقت سرپوش می گذارد که مديريت کمپ کسی جز صادق يک عامل نيروی تروريستی قدس و مجری اصلی دو قتل عام مرداد88 و فروردين90 نيست. کسی که از سوی دادگاه اسپانيا تحت تحقيق قرار دارد و در حالی که جزو هيأت رسمی دولت عراق به بروکسل سفر کرده بود، از ورود به پارلمان اروپا منع شد و در فرانسه به اتهام مشارکت در شکنجه دستگير شد. آيا از نظر نماينده ويژه اين مديريت با استانداردهای انسانی و حقوق بشری سنخيت دارد؟
اين که ساکنان با ابتکارات خود، با کار يدی و با وسايل اوليه به محوطه سازی پرداخته اند يا به گل کاری پرداخته اند يا بنگالها و انبارهای از دور خارج شده را به ورزشگاه تبديل کرده اند، هيچ ربطی به دولت عراق يا يونامی ندارد. دولت عراق با تمام قوا از بهبود وضعيت زندگی در ليبرتی جلوگيری می کند. به منظور سخت تر کردن شرايط زندگی از انتقال وسايلی که برای زندگی يک اجتماع چند هزار نفره ضرورت بنيادين دارد، مانند خودروهای سواری و جراثقال، ليفتراک، وسايل تأسيساتی و سازندگی جلوگيری می کند.
گفتگوها و مکاتبات شش ماهه ساکنان و نمايندگانشان با نمايندگان ملل متحد و دولت آمريکا برای انتقال تنها پنج ليفتراک از دهها ليفتراک اشرف به ليبرتی آن هم ليفتراکهای با قدرت پايين به جايی نرسيده است. ساکنان مجبورند بارهای سنگين را بر دوشها و با دستهای خود حمل کنند که باعث عوارض جسمی زيادی شده است. هم چنان که برخلاف توافق نماينده ويژه از انتقال يک خودروی سواری برای هر چهل نفر (يعنی 5درصد کل خودروهای ساکنان) که برای رفت و آمد در هوای گرم به ويژه برای بيماران و ناتوانان بسيار ضروری است جلوگيری می کند. «غير قابل تحمل کردن زندگی» سياست اعلام شده دولت عراق است که بلافاصله پس از انتقال حفاظت به عراق از سوی مشاور امنيت ملی وقت مالکی اعلام شد.
نه تنها موضوع کم آبی بلکه رويکرد يونامی و نماينده ويژه با اين موضوع بسيار تأسف بار است. در ابتدا وانمود می شد که در ليبرتی مشکل آب وجود ندارد و برای ساکنان عکس شيرهايی که از آنها آب جريان دارد فرستاده می شد. اما بعداً مشخص شد که ليبرتی نه تنها آب آشاميدنی بلکه آب جاری هم ندارد. روزانه قريب به 100نفر از ساکنان با هزينه کلان تلاش می کنند از فاصله 12کيلومتری با تانکر آب به ليبرتی برسانند. اين در حاليست که دولت عراق با جلوگيری از انتقال تانکرهای آب از اشرف به ليبرتی کار آبرسانی را باز هم سخت تر می کند. به رغم اين تلاشها بسياری از روزها همين ميزان آب نيز به ساکنان نمی رسد. بخش قابل توجهی از اين آب نيز صرف سرد کردن ژنراتورهای فرسوده می شود.
نماينده ويژه بارها به ساکنان قول داده بود ليبرتی را به آب لوله کشی شهر وصل خواهد کرد. در روز 5ارديبهشت (24آوريل) به نماينده ساکنان نوشت کارهای اوليه شروع شده و به زودی آب وصل خواهد شد. در روزهای 8 و 11خرداد (28 و 31 مه) نماينده ويژه به نماينده ساکنان اطلاع داد که تا قبل از ماه رمضان به آب لوله کشی شهر وصل خواهد شد. اما بعداً در ماه ژوئن به ساکنان اطلاع داد که اين پروژه عملی نيست. به دنبال آن، خانم مريم رجوی در روز 5مرداد (26ژوييه) طرحی به نماينده ويژه ارائه کرد که ساکنان آب را از رودخانه مجاور پمپاژ کرده به ليبرتی منتقل نموده و در داخل ليبرتی تصفيه کنند. هزينه اين طرح که دست کم 2ميليون و 550هزار دلار خواهد شد را ساکنان به طور کامل پرداخت می کنند درصورتی که دولت عراق در اجرای اين طرح کارشکنی نمی کرد تا کنون مسأله آب کاملاً حل شده بود. به رغم اين که هزينه ها از سوی ساکنان پرداخته شده و تجهيزات ضروری همه خريده شده است، بر اثر کارشکنی نيروهای عراقی اين پروژه به کندی و به سختی پيش می رود.
بر خلاف آنچه فاکت شيت مدعی شده برق هم چنان يک معضل جدی ليبرتی است. دولت عراق از انتقال شش ژنراتور ۱.۵مگاواتی از اشرف که می تواند نقش مؤثری در تأمين برق ليبرتی داشته باشد جلوگيری می کند. اين ژنراتورها که اسناد خريد آن توسط ساکنان به نماينده ويژه و مقامات يونامی و آمريکا ارائه شده است، در دورانی که اشرف تحت کنترل نيروهای آمريکايی بوده خريداری و نصب شده است. تمامی 19ژنراتوری که يونامی از آن صحبت می کند، فرسوده است و برخی از آنها به طور کامل از دور خارج شده است. اين ژنراتورها به خاطر فرسودگی سوخت بسيار زيادی مصرف می کنند به نحوی که در شش ماه اول ساکنان حدود ۲.۵ميليون دلار بابت سوخت پرداخت کرده اند. دولت عراق اجازه خريد سوخت از بازار عراق به ساکنان نمی دهد و آنها مجبورند سوخت را از خارج از عراق به قيمت چند برابر وارد کنند.
شرکت انگليسی کامنز که ژنراتورهای موجود در ليبرتی متعلق به آن شرکت است در يک ارزيابی در اواخر ژوييه از اين ژنراتورها تصريح می کند:
«ساعت کارکرد ژنراتورها تا کنون بين ۱۲۰۰۰ تا ۱۸۰۰۰ است که در اين ساعت کار معمولاً موتور و دينام نياز به بازسازی يا تعميرات اساسی دارد که انجام نشده و امکان خرابی و از دور شدن آنها در هر لحظه وجود دارد.
از مجموع 14 ژنراتور موجود که تحت بررسی قرار گرفتند تعداد 5 دستگاه بر اثر خرابی موتور يا نبود سيستمهای کنترل قابل استفاده نيستند و نمی توان از آنها استفاده کرد، از 9ژنراتور باقيمانده تعداد هفت ژنراتور نياز به تعميرات اساسی دارند و راندمان آنها به رغم مصرف بالا خيلی پايين و عمدتاً زير 50% است از دو ژنراتور ديگر نيز به دليل خرابی رادياتور و... فقط در برخی زمانهای روز يا شب می توان استفاده کرد. ژنراتورها به خاطر مصرف زياد روغن و سوخت جدای از گرمای هوا، موتورشان گرم می کند و با استفاده از آب در طول مدت روشن بودن اقدام به خنک کردن آنها می کنند، در اين رابطه مصرف آب برای خنک کردن ژنراتورها روزانه حداقل يک تانکر ۱۲۰۰۰ ليتری است... مصرف سوخت ژنراتورها به علت عدم انجام سرويسهای ساعتی ژنراتور، خيلی بالاست. هزينه مالی تعمير ژنراتورها بسيار بالا خواهد بود و اين تعميرات با توجه به امکانات موجود در عراق ماهها طول خواهد کشيد.
بعد از راه اندازی ژنراتورها با توجه به شرايط موجود و خرابی ژنراتورها و مستهلک بودن آنها بايستی در هر بخش ليبرتی يک ژنراتور زاپاس برای تأمين برق مورد نياز به کار گرفته شود.
اين سند در تاريخ 14 اوت به اطلاع مقامات يونامی و آمريکايی رسيده است.
اگر آن گونه که فاکت شيت و سخنگوی ملل متحد مدعی هستند استانداردهای بين المللی و حداقل نيازهای انسانی در ليبرتی تأمين است، چرا به خانواده ها، وکيلان، پارلمانترها، شخصيتهای حقوق بشری و حتی افسران ارتش آمريکا که پيش از اين مسئوليت حفاظت اشرف را برعهده داشته اند و اکنون خواستار ديدار از ليبرتی هستند اجازه ورود نمی دهند و درها به روی آنها بسته است و چرا حتی يونامی نيز از تلاشهای آنها برای ورود به ليبرتی حمايت نمی کند؟
ادعاهای بی پايه در مورد وضعيت در ليبرتی و انتشار گزارشهای غيرواقعی و عکسهای منتخب و دستکاری شده چيز تازه يی نيست و متأسفانه در طول اين مدت از سوی يونامی و نماينده ويژه ادامه داشته است. توصيفات يونامی از مساحت محل اختصاص يافته به ساکنان که از 40 کيلومتر مربع به 600هزار متر مربع کاهش يافت، تا وضعيت بنگالها، آب، سيستم فاضلاب و تأسيسات برای معلولان... همه و همه با واقعيت فاصله نجومی داشته اند.
به جای ادامه تلاش برای ارائه يک تصوير غيرواقعی از وضعيت در ليبرتی، سازمان ملل می بايست دولت عراق را به تأمين استانداردهای حقوق بشری و انسان دوستانه ملزم نموده و برای باز کردن درهای کمپ ليبرتی به روی وکيلان، پارلمانترها و مدافعان حقوق بشر تلاش کند و نقضهای مستمر دولت عراق را به شورای امنيت گزارش نموده و خواستار مداخله اين شورا برای تأمين امنيت و حفاظت ساکنان بشود.
دبيرخانه شورای ملی مقاومت ايران
4شهريور ۱۳۹۱ (25 اوت ۲۰۱۲)
